Skurcze ekscentryczne wykorzystują większą pobudliwość w korze ruchowej w porównaniu z koncentrycznymi i izometrycznymi skurczami mięśni, podczas gdy skurcze koncentryczne wydają się w większym stopniu polegać na mechanizmach rdzeniowo-odruchowych. Większy poziom pobudliwości korowej jest wykorzystywany podczas skurczy ekscentrycznych jako strategia kompensacyjna mająca na celu wyjaśnienie zahamowania na poziomie rdzenia kręgowego. Mówiąc prosto, wrzeciono mięśniowe, które normalnie powodowałoby odruchowy skurcz mięśnia podczas wydłużania, musi zostać zahamowane, aby umożliwić wystąpienie skurczu ekscentrycznego, zwiększając w ten sposób napęd korowy do mięśni. Co ciekawe, ostre zahamowanie pobudliwości rdzeniowo-odruchowej występuje po urazie stawu i uważa się, że inicjuje długoterminowe deficyty kontroli nerwowo-mięśniowej (AMI- arthrogenic muscle inhibition) [1, 2, 3]. To może wyjaśniać, dlaczego tradycyjne, koncentryczne programy rehabilitacyjne (np. słynne 10 powt. x 3 serie) są nieskuteczne w przywracaniu kontroli nerwowo-mięśniowej u tych pacjentów. Ćwiczenia koncentryczne polegają na zahamowaniu szlaków odruchowych rdzenia kręgowego i dlatego nie aktywują odpowiednio mięśni podczas skurczu. Alternatywnie, ćwiczenia ekscentryczne mogą spowodować natychmiastowe zwiększenie siły i aktywacji mięśni poprzez selektywne ukierunkowanie na mechanizmy ośrodkowego układu nerwowego w połączeniu z korzystnymi adaptacjami morfologicznymi. Ponadto dane sugerują, że ćwiczenia ekscentryczne mogą mieć zdolność do tworzenia adaptacji neuronalnych w na poziomie rdzenia kręgowego, podczas gdy wzrost pobudliwości korowej powoduje z czasem zmniejszenie hamowania presynaptycznego, co prowadzi do poprawy rekrutacji mięśni i potencjalnego przeciwdziałania innym sygnałom hamującym z uszkodzonego stawu, takim jak ból i obrzęk (wzrost NGF podczas DOMS) [4, 5, 6]. Dlatego ćwiczenia ekscentryczne mogą być idealnym rozwiązaniem dla pacjentów z urazami mięśniowo-szkieletowymi i tworzy optymalne środowisko do wzmocnienia mięśni. Ponadto pobudliwość kory ruchowej jest osłabiona po różnych urazach mięśniowo-szkieletowych, takich jak tendinopatia rzepki, uraz ACL i rekonstrukcja, oraz po skręceniu stawu skokowego i kolejnych niestabilność stawu skokowego, co może negatywnie wpływać na funkcje mięśni i wzorce ruchowe [7, 8].
Wyjątkowy wzorzec rekrutacji neuronów i neuroplastyczność związana ze skurczami ekscentrycznymi może mieć zdolność do radzenia sobie ze zmianami neuronalnymi wywołanymi urazem i poprawiania kontroli motorycznej. W rzeczywistości nowe dane sugerują, że wykonywanie ćwiczeń ekscentrycznych w stosunku do ćwiczeń koncentrycznych może złagodzić deficyty kontroli nerwowo-mięśniowej wywołane urazem nie tylko poprzez poprawę pobudliwości kory mózgowej, ale także poprzez ukierunkowanie na określone ścieżki kontroli motorycznej w mózgu [9, 10, 11, 12]. W szczególności, gdy pacjenci z rekonstrukcją ACL, którzy przeszli tradycyjny schemat rehabilitacji koncentrycznej rehabilitacji, angażują się w ćwiczenia ruchu dynamicznego kolana (np. wyskok). Ten zmieniony stan korowo-móżdżkowy po rekonstrukcji ACL może stanowić częściowy mechanizm zwiększonego współskurczu, zahamowania odruchów, i adaptacyjnej, reaktywnej, stabilizującej aktywacji mięśnia czworogłowego i ścięgna podkolanowego po urazie, ponieważ móżdżek odgrywa kluczową rolę w integracji czuciowo-ruchowej i precyzyjną kontrolę siły [13, 14, 15]. Co więcej, ten wzór aktywacji neuronów związany z rehabilitacją koncentryczną wydaje się być suboptymalny, ponieważ osoby z rekonstrukcją ACL mają gorszą kontrolę mięśnia czworogłowego i wydolność funkcjonalną, a także obniżony poziom aktywności pomimo połączonych interwencji chirurgicznych i rehabilitacyjnych. Skurcze ekscentryczne mogą być w stanie odwrócić ten zmieniony stan korowo-podkorowy, promując wzorzec aktywacji neuronów, zapewniając przekonujący mechanizm interwencji terapeutycznej. Co ważne, móżdżek odgrywa kluczową rolę jako jednostka przetwarzania dla optymalnej koordynacji ruchowej; w związku z tym ćwiczenia, które mogą ułatwić jego aktywację, mogą poprawić kontrolę nerwowo-mięśniową bardziej globalnie [16, 17]. Skurcze koncentryczne zależą od mechanizmów rdzeniowych regulujących siłę mięśni poprzez regulację właściwości kurczliwych wrzeciona mięśniowego, podczas gdy w skurczach ekscentrycznych mechanizmy rdzeniowe są hamowane, aby umożliwić wydłużenie mięśni bez skurczów odruchowych [18]. Skurcze ekscentryczne mogą dodatkowo zwiększyć potrzebę zwiększonej kontroli sprzężenia do przodu (feedforward) i dokładnych przewidywań czuciowych móżdżku w celu regulacji mocy motorycznej [19, 20, 21]. Dlatego angażując się w skurcze ekscentryczne, trenerzy i zawodnicy mogą być w stanie zmniejszyć ryzyko pierwotnego i wtórnego urazu poprzez selektywne ukierunkowanie na ośrodki mózgowe ( np. móżdżek), które zmniejszają błąd koordynacji ruchowej [22, 23, 24, 25].
Podsumowując, skurcze ekscentryczne celują w określone szlaki kontroli motorycznej w mózgu, które mogą złagodzić deficyty w kontroli nerwowo-mięśniowej. Skurcze koncentryczne zmniejszają aktywność móżdżku i zwiększają aktywność kory, podczas gdy skurcze ekscentryczne zwiększają aktywność móżdżku i zmniejszają aktywność kory. Różne wzorce aktywacji neuronów towarzyszące typowej rehabilitacji skoncentrowanej na programach koncentrycznych indukują suboptymalny stan korowo-móżdżkowy związany ze słabą kontrolą nerwowo-mięśniową. Skurcze ekscentryczne odwracają ten suboptymalny stan korowo-móżdżkowy [26, 27, 28, 29, 30].
– Na poziomie kręgowym, ćwiczenia ekscentryczne potencjalnie przywracają pobudliwość korowo-rdzeniową i przypuszczalnie łagodzą deficyty w kontroli nerwowo-mięśniowej [31, 32].
– Ćwiczenia ekscentryczne modulują kontrolę nerwowo-mięśniową, indukując wysoki poziom pobudliwości kory ruchowej, znosząc hamowanie kręgowe obecne po urazach stawów [33, 34].
– Skurcze ekscentryczne stymulowane zewnętrznie mogą skuteczniej wpływać na utrzymujący się objawowy ból ścięgien [35].
Zbiór cytowań potwierdzający zasadniczość stosowania skurczów ekscentrycznych w treningu.
„Na poparcie możliwości, że XO (oksydaza ksantynowa) jest aktywowana przez szkodliwe protokoły ćwiczeń, liczne badania wykazały zwiększone XO w ludzkich mięśniach szkieletowych od 1 do 4 dni po wysiłku ekscentrycznym. Jednak wzrost zawartości XO po wysiłku był ograniczony do komórek śródbłonka i leukocytów w związku ze stanem zapalnym, ale nie w obrębie samych włókien mięśniowych. Jest to zgodne z wcześniejszymi dowodami, że XO występuje w mięśniu sercowym, ale w szczególności w komórkach śródmiąższowych, włośniczkowych i, co ciekawe, mięśniach gładkich naczyń, jak również w komórkach śródbłonka tętnicy płucnej, dzięki czemu neutrofile mogą aktywować XO. Dowody te potwierdzają rolę nadtlenku pochodzącego z XO po wysiłku i poprzez związek zapalny z uszkodzeniem mięśni, przynajmniej w młodych zdrowych mięśniach, ale efekt starzenia lub miopatii może zmienić ten związek. Chociaż zaproponowano, że nadtlenek pochodzący z XO może uszkadzać mięśnie szkieletowe, biorąc pod uwagę, że allopurynol zapobiega wzrostowi krążącej CK (kinaza keratynowa) i innych markerów uszkodzenia mięśni, powszechnie wiadomo, że stan zapalny ma kluczowe znaczenie dla regeneracji mięśni. W związku z tym może się zdarzyć, że nadtlenek pochodzący z XO jest ważnym sygnałem ułatwiającym za pośrednictwem układu immunologicznego usuwanie uszkodzonej tkanki mięśniowej i późniejszą naprawę, zgodnie z pojawiającymi się obawami, że allopurynol może zakłócać adaptację do ćwiczeń. ”
[1] Ashraf M, Samra ZQ. Subcellular distribution of xanthine oxidase during cardiac ischemia and reperfusion: an immunocytochemical study. J Submicrosc Cytol Pathol 25: 193–201, 1993.
[2] Hellsten Y, Frandsen U, Orthenblad N, Sjodin B, Richter EA. Xanthine oxidase in human skeletal muscle following eccentric exercise: a role in inflammation. J Physiol 498 (Pt 1): 239–248, 1997.
[3] Peake JM, Neubauer O, Della Gatta PA, Nosaka K. Muscle damage and inflammation during recovery from exercise. J Appl Physiol (1985) 122: 559–570, 2017.
[4] Olthoff JT, Lindsay A, Abo-Zahrah R, Baltgalvis KA, Patrinostro X, Belanto JJ, et al. Loss of peroxiredoxin-2 exacerbates eccentric contraction-induced force loss in dystrophin-deficient muscle. Nat Commun 9: 5104, 2018.
[5] Sanchis-Gomar F, Pareja-Galeano H, Perez-Quilis C, Santos-Lozano A, Fiuza-Luces C, Garatachea N, et al. Effects of allopurinol on exercise-induced muscle damage: new therapeutic approaches? Cell Stress Chaperones 20: 3–13, 2015.
[6] Vina J, Gimeno A, Sastre J, Desco C, Asensi M, Pallardo FV, et al. Mechanism of free radical production in exhaustive exercise in humans and rats; role of xanthine oxidase and protection by allopurinol. IUBMB Life 49: 539–544, 2000.
[7] Ward PA. Mechanisms of endothelial cell killing by H2O2 or products of activated neutrophils. Am J Med 91: 89S–94S, 1991.
„Skurcz ekscentryczny powoduje 80% utratę Prx-2 (peroksyredoksyna-2) w mięśniu szkieletowym w modelu dystrofii mięśniowej Duchenne’a — stanu podwyższonego ROS (reaktywne formy tlenu) i osłabionej sarkolemmy z powodu mutacji dystrofiny. Związany z tym spadek utraty siły po ekscentrycznym skurczu został uratowany przez nadekspresję Prx-2. Odkrycia te sugerują, że Prx-2 buforuje wytwarzanie ROS i chroni przed osłabieniem mięśni. Utrata Prx-2 podczas skurczu ekscentrycznego jest podobna do utraty obserwowanej w skurczu miotub C2C12 i może być związana z dimeryzacją (proces łączenia się dwóch jednakowych cząsteczek chemicznych w jedną większą) tego białka po reakcji z H2O2. Biorąc pod uwagę, że Prx może aktywować stan zapalny poprzez wiązanie się z receptorami Toll-podobnymi (TLR) na komórkach odpornościowych, te obserwacje uwalniania peroksyredoksyny z uszkodzonego mięśnia zwiększają intrygującą możliwość, że ROS generowane podczas skurczu mogą sygnalizować naprawę mięśni za pośrednictwem stanu zapalnego poprzez utlenianie peroksyredoksyn, które są następnie eksportowane do przedziału zewnątrzkomórkowego. ”
[1] Olthoff JT, Lindsay A, Abo-Zahrah R, Baltgalvis KA, Patrinostro X, Belanto JJ, et al. Loss of peroxiredoxin-2 exacerbates eccentric contraction-induced force loss in dystrophin-deficient muscle. Nat Commun 9: 5104, 2018.
[2] Manabe Y, Takagi M, Nakamura-Yamada M, Goto-Inoue N, Taoka M, Isobe T, et al. Redox proteins are constitutively secreted by skeletal muscle. J Physiol Sci 64: 401–409, 2014.
[3] Riddell JR, Wang XY, Minderman H, Gollnick SO. Peroxiredoxin 1 stimulates secretion of proinflammatory cytokines by binding to TLR4. J Immunol 184: 1022–1030, 2010.
[4] Wadley AJ, Aldred S, Coles SJ. An unexplored role for Peroxiredoxin in exercise-induced redox signalling? Redox Biol 8: 51–58, 2016.
„Napięcie mechaniczne wynikające z ćwiczeń oporowych, a następnie anabolizmu włókien mięśniowych odbywa się poprzez dwa podstawowe mechanizmy wpływające na syntezę białek: szlak zależny od mTORC1 i szlak niezależny od mTORC1. Po podwyższonym napięciu mechanicznym i następującej po nim rekrutacji przezbłonowej integryny α7β1, następuje zarówno sygnalizacja zależna, jak i niezależna od mTORC1. Sygnalizacja zależna od mTORC1 po ćwiczeniach oporowych działa częściowo poprzez białko kinazy adhezyjno ogniskowej (FAK). Przy naprężeniu mechanicznym FAK przemieszcza się do ogona cytoplazmatycznego podjednostki beta-1 integryny. Podczas gdy integryna nie ma aktywności katalitycznej, zwiększone napięcie mechaniczne prowadzi do autofosforylacji FAK w reszcie Thr397. Fosforylowana FAK może następnie przemieszczać się do lizosomu i pośrednio aktywować mTORC1 poprzez fosforylację, a następnie hamowanie białka kompleksu 2 stwardnienia guzowatego (TSC2). TSC2 jest dobrze udokumentowanym antagonistą mTORC1 dzięki utrzymywaniu homologu białka ras wzbogaconego w mózgu (Rheb) w stanie związanym z GDP, niezdolnym do aktywacji mTORC1. W stanie związanym z GTP, mTORC1 i Rheb oddziałują, pozytywnie regulując sygnalizację mTORC1, z których większość zachodzi we wspomnianym wcześniej lizosomie. Tak więc, przy podwyższonym napięciu mechanicznym i fosforylacji FAK indukowanej przez integrynę, a następnie translokacji, TSC2 może zostać zahamowany, prowadząc do przejścia Rheb ze stanu związanego z GDP do GTP, ostatecznie aktywując mTORC1. Jednak ostatnie odkrycia kwestionują tę proponowaną rolę indukowanej integryną autofosforylacji FAK i aktywacji mTORC1. Co ciekawe, nowe mechanicznie wrażliwe miejsca fosforylacji na TSC2 zostały ujawnione po ekscentrycznych skurczach mięśni, z których wszystkie były niezbędne do sygnalizacji mTORC1 i syntezy białek. Enzymy odpowiedzialne za tę fosforylację TSC2 nie zostały jeszcze zidentyfikowane. Niemniej jednak jasne jest, że maksymalne napięcie mechaniczne aktywuje mTORC1 poprzez fosforylację i hamowanie TSC2, a następnie indukowany przez mTORC1 wzrost syntezy białek. ”
[1] Boppart MD, Mahmassani ZS. Integrin signaling: linking mechanical stimulation to skeletal muscle hypertrophy. Am J Physiol: Cell Physiol 317: C629–C641, 2019.
[2] Klossner S, Durieux AC, Freyssenet D, Flueck M. Mechano-transduction to muscle protein synthesis is modulated by FAK. Eur J Appl Physiol 106: 389–398, 2009.
[3] Jacobs BL, You J-S, Frey JW, Goodman CA, Gundermann DM, Hornberger TA. Eccentric contractions increase the phosphorylation of tuberous sclerosis complex-2 (TSC2) and alter the targeting of TSC2 and the mechanistic target of rapamycin to the lysosome. J Physiol 591: 4611–4620, 2013.
[4] Laplante M, Sabatini DM. mTOR signaling at a glance. J Cell Sci 122: 3589–3594, 2009.
„Zdolność pojedynczego włókna mięśniowego do wytwarzania siły w dużej mierze zależy od wielu białek strukturalnych. Jednostką wytwarzającą siłę mięśni szkieletowych jest sarkomer. Sarkomery mogą przenosić siłę w dwóch kierunkach, bocznie (prostopadle do długości włókna mięśniowego, tj. w kierunku błony plazmatycznej) i podłużnie (równolegle do długości włókna mięśniowego w kierunku połączenia mięśniowo-ścięgnistego). Wykazano, że około 80% siły wytwarzanej z włókna mięśniowego jest przekazywane w kierunku bocznym. Ta transmisja siły bocznej jest propagowana z sarkomeru, przez cytoszkielet, przez kostamery (tj. integryny i inne białka transbłonowe), do ECM (macierz zewnatrzkomórkowa) i ostatecznie do ścięgna, aby zainicjować ruch. W związku z tym proponuje się tryby ćwiczeń, które wzmacniają białka w tych bocznych szlakach, a mianowicie te najbardziej aktywne podczas ekscentrycznych działań mięśni, aby poprawić wytwarzanie siły mięśniowej, transmisję i integralność strukturalną.
Ćwiczenia ekscentryczne powodują szybki spadek desminy białek cytoszkieletu bezpośrednio po wysiłku oporowym, a następnie 3-krotny wzrost 5–7 dni później. Integryna transbłonowego białka włókien mięśniowych α7β1 również wzrasta po tradycyjnych ćwiczeniach oporowych. Ten wzrost białek strukturalnych jest niezbędny, aby wyposażyć włókno mięśniowe w zwiększoną integralność strukturalną dla dalszej propagacji siły. Rzeczywiście, ECM podobnie ulega szybkiej przebudowie po mechanicznym bodźcu w sposób czasowy. Początkowo metaloproteinazy macierzy (MMP), enzymy rozkładające białka w macierzy zewnątrzkomórkowej, zwiększają liczebność w dużej mierze, aby umożliwić niezbędną migrację fibroblastów, komórek satelitarnych i makrofagów. Po tym ostrym wzroście stężenia MMP, tkankowe inhibitory metaloproteinaz (TIMP) są podniesione, aby hamować MMP. Jednoczesny wzrost białek ECM, takich jak wiele izoform kolagenu, jest syntetyzowana zarówno w włóknie mięśniowym, jak i otaczających komórkach i jest eksportowana do ECM w celu zapewnienia dalszej integralności strukturalnej. Ta zwiększona zawartość białka w macierzy zewnątrzkomórkowej, błonie z włókien mięśniowych, cytoszkielecie i błonie jądrowej pozwala na ulepszone środki szybkiej komunikacji poprzez propagację siły biofizycznej.
Biorąc to pod uwagę, sposób ćwiczeń dotyczący intensywności i objętości będzie miał istotny wpływ zarówno na mechanotransdukcję biofizyczną, jak i biochemiczną, a konkretnie na tę, która dotyczy przerostu mięśni i przenoszenia siły. Ekscentryczne działania mięśni, w porównaniu z koncentrycznymi działaniami mięśni, powodują wzrost białek strukturalnych trans-błonowych i cytoszkieletu, podczas gdy koncentryczne działania mięśni preferencyjnie rekrutują białka sarkomeryczne z powodu aktywnych sił przezwyciężających mięśni. Występuje zwiększona sygnalizacja anaboliczna z ekscentrycznymi działaniami mięśni w stosunku do koncentrycznych. Występuje również wzrost szlaku mTORC1 po wieloosiowym rozciąganiu miotub, co symuluje ekscentryczne działanie mięśni w porównaniu z jednoosiowym rozciąganiem symulującym koncentrację. Istnieje wiele prawdopodobnych mechanizmów kierujących tą różnicową odpowiedzią między mechanizmami działania mięśni, takimi jak rozerwanie lub uszkodzenie mięśnia, poziom krążących cytokin zapalnych, kanoniczna wewnątrzkomórkowa sygnalizacja anaboliczna i proponowana bezpośrednia transmisja siły do jądra. ”
[1] Barash IA, Peters D, Friden J, Lutz GJ, Lieber RL. Desmin cytoskeletal, modifications after a bout of eccentric exercise in the rat. Am J Physiol: Reg, Integr Comp Physiol 283: 958–963, 2002.
[2] Boppart MD, Mahmassani ZS. Integrin signaling: linking mechanical stimulation to skeletal muscle hypertrophy. Am J Physiol: Cell Physiol 317: C629–C641, 2019.
[3] Eliasson J, Elfegoun T, Nilsson J, Köhnke R, Ekblom B, Blomstrand E. Maximal lengthening contractions increase p70 S6 kinase phosphorylation in human skeletal muscle in the absence of nutritional supply. Am J Physiol: Endocrinol Metabol 291: E1197–E1205, 2006.
[4] Hornberger TA, Armstrong DD, Koh TJ, Burkholder TJ, Esser KA. Intracellular signaling specificity in response to uniaxial vs. multiaxial stretch: implications for mechanotransduction. Am J Physiol: Cell Physiol 288: C185–C194, 2005.
[5] Koskinen SO, Ahtikoski AM, Komulainen J, Hesselink MK, Drost MR, Takala TE. Short-term effects of forced eccentric contractions on collagen synthesis and degradation in rat skeletal muscle. Pflüg Arch 444: 59–72, 2002.
[6] Mackey AL, Donnelly AE, Turpeenniemi-Hujanen T, Roper HP. Skeletal muscle collagen content in humans after high-force eccentric contractions. J Appl Physiol 97: 197–203, 2004.
[7] Ramaswamy KS, Palmer ML, van der Meulen JH, Renoux A, Kostrominova TY, Michele DE, Faulkner JA. Lateral transmission of force is impaired in skeletal muscles of dystrophic mice and very old rats. J Physiol 589: 1195–1208, 2011.
[8] Woolstenhulme MT, Conlee RK, Drummond MJ, Stites AW, Parcell AC. Temporal response of desmin and dystrophin proteins to progressive resistance exercise in human skeletal muscle. J Appl Physiol 100: 1876–1882, 2006.
„W stanie spoczynku komórka satelitarna pozostaje umieszczona między sarkolemmą włókien mięśniowych a blaszką podstawną. Po stymulacji komórka satelitarna początkowo proliferuje, a podzbiór tych komórek różnicuje się w fenotyp podobny do mioblastu, ostatecznie łącząc się z włóknem mięśniowym. Komórka satelitarna, podobnie jak włókno mięśniowe, składa się z integryn obejmujących jej błonę, które również są bardzo wrażliwe na zakłócenia mechaniczne prowadzące do przegrupowania cytoszkieletu i zmienionego stanu napięcia. Co ciekawe, białko YAP wrażliwe na cytoszkielet reguluje los komórek satelitarnych głównie poprzez wpływ na proliferację komórek satelitarnych, wzmacniając regenerację włókien mięśniowych. Jak wcześniej wspomniano, YAP jest wysoce wrażliwy na zmiany napięcia cytoszkieletu, tak że wzrost napięcia prowadzi do translokacji YAP do jądra, a następnie wzrostu genów związanych ze wzrostem mięśni. Podobnie kompleks dystrofina-glikoproteina, który podobnie jak białko integryny obejmuje błonę komórkową i zapewnia integralność strukturalną, jest wymagany do aktywacji komórek satelitarnych. Zatem napięcie mechaniczne odgrywa integralną rolę w regeneracji i wzroście tkanki mięśniowej za pośrednictwem komórki satelitarnej, a te biofizyczne właściwości mechanotransdukcji komórki satelitarnej mogą być jednym z mechanizmów, przez który komórki satelitarne są preferencyjnie rekrutowane po ekscentrycznym wysiłku. ”
[1] Chang NC, Sincennes MC, Chevalier FP, Brun CE, Lacaria M, Segalés J, Muñoz-Cánoves P, Ming H, Rudnicki MA. The dystrophin glycoprotein complex regulates the epigenetic activation of muscle stem cell commitment. Cell Stem Cell, 22(5), 755–768, 2018.
[2] Judson RN, Tremblay AM, Knopp P, White RB, Urcia R, De Bari C, Zammit PS, Camargo FD, Wackerhage H. The hippo pathway member Yap plays a key role in influencing fate decisions in muscle satellite cells. J Cell Sci 125: 6009–6019, 2012.
[3] Gattazzo F, Urciuolo A, Bonaldo P. Extracellular matrix: a. dynamic microenvironment for stem cell niche. Biochim Biophys Acta 1840: 2506–2519, 2014.
[4] Murach KA, Fry CS, Kirby TJ, Jackson JR, Lee JD, White SH, Dupont-Versteegden EE, McCarthy JJ, Peterson CA. Starring or supporting role? Satellite cells and skeletal muscle fiber size regulation. Physiol 33: 26–38, 2018.
„Uszkodzenie lub zakłócenie mięśni w odpowiedzi na przeciążenie mechaniczne zależy od wielu czynników, w tym deformacji strukturalnej włókien aktynowo-miozyny, przerwania Linii-Z i wyrównania sarkomerów, podwyższonych reaktywnych form tlenu (ROS) i aktywacji uszkodzeń zależnych od ścieżek wapniowych. Ćwiczenia niszczące mięśnie powodują uwalnianie z tkanki mięśniowej cytokin zapalnych, takich jak TNF-α. Cytokina TNF-α bierze udział w regeneracji uszkodzonych mięśni i może regulować geny związane z regeneracją, w tym ekspresję genów MyoD. Ekscentryczne działania mięśni wywołują większe wskaźniki uszkodzenia mięśni niż koncentryczne działania mięśni, a uszkodzenia obserwowane podczas wczesnej i późnej regeneracji mają, odpowiednio, podłoże mechaniczne i chemiczne. Chociaż zarówno koncentryczne, jak i ekscentryczne działania mięśni mogą wywoływać hipertrofię mięśni, wydaje się, że działania ekscentryczne wywołują silniejszą sygnalizację anaboliczną i markery aktywacji komórek satelitarnych. Rozciąganie włókien mięśniowych aktywuje również miogenne komórki macierzyste poprzez mechanizm czynnika wzrostu hepatocytów. Ponadto, chociaż oba rodzaje działań mięśni zwiększają hipertrofię, działania koncentryczne zwiększają przede wszystkim obszar przekroju anatomicznego (ACSA) w środkowej, ale nie dystalnej części mięśnia. Odwrotnie, ekscentryczne działania zwiększają hipertrofię w środkowej i dystalnej części wytrenowanego mięśnia. Dane molekularne wskazują również, że istnieje specyficzna dla regionu regulacja fosforylowanej FAK w odpowiedzi na trening wyłącznie ekscentryczny. Wzrost ufosforylowanego FAK wystąpił w dystalnej części mięśnia, gdzie tylko dystalny wzrost był widoczny w stanie ekscentrycznym.
Efekt powtarzających się ataków łagodzi uszkodzenia mięśni po wielokrotnym narażeniu na trening fizyczny. W ten sposób wskaźniki uszkodzenia mięśni są osłabiane po przewlekłym treningu. Rzeczywiście, osoby trenujące siłowo wykazywały mniej markerów uszkodzenia mięśni i szybszy powrót wydajności niż osoby niewytrenowane. Mechanoprzekaźnik integryny α7β1 zwiększa się po ćwiczeniach ekscentrycznych i chroni włókna mięśniowe przed urazami. Konsekwencją zwiększonej ekspresji integryn jest osłabiona fosforylacja MAPK ERK, JNK i p38. Rzeczywiście, ciężkie ekscentryczne ćwiczenia aktywują ścieżkę JNK i są związane z uszkodzeniem mięśni po ćwiczeniach oporowych. Jednak powtarzające się ataki ćwiczeń oporowych osłabiają odpowiedź fosforylacji JNK po tych ćwiczeniach. Ostatnio JNK został uznany za „przełącznik molekularny”, który reguluje rozmiar włókien po treningu oporowym i wytrzymałościowym. Ostra aktywacja JNK jest wymagana do wzrostu mięśni, podczas gdy hamowanie tej odpowiedzi osłabia reakcje hipertroficzne. Wzrost JNK wywołany skurczem jest nadal zachowany u wytrenowanych osobników, a powtarzane „ ataki ”ćwiczeń oporowych osłabiają reakcje zapalne i zwiększają (lub określają) sygnalizację anaboliczną. Mięśnie wcześniej narażone na szkodliwe ćwiczenia faktycznie zwiększają syntezę białek mięśniowych i sygnalizację anaboliczną szlaku mTOR. Możliwe, że uszkodzenie mięśni hamuje adaptację mięśni podczas nadmiernego wysiłku fizycznego. Niewystarczający odpoczynek między seriami ćwiczeń osłabia adaptację uszkodzonych mięśni podczas regeneracji, prawdopodobnie poprzez zaostrzone zapalne lub degradacyjne szlaki sygnalizacyjne. ”
[1] Damas F, Phillips SM, Libardi CA, Vechin FC, Lixandrão ME, Janning PR, Costa LA i in. Zmiany wywołane treningiem oporowym w zintegrowanej syntezie białek miofibrylarnych są związane z hipertrofią dopiero po osłabieniu uszkodzenia mięśni. J Physiol 594: 5209-5222, 2016.
[2] Alves Souza RW, Aguiar AF, Vechetti-Júnior IJ, Piedade WP, Rocha Campos GE, Dal-Pai-Silva M. Resistance training with excessive training load and insufficient recovery alters skeletal muscle mass- related protein expression. J Strength Condit Res 28: 2338–2345, 2014.
[3] Boppart MD, Aronson D, Gibson L, Roubenoff R, Abad LW, Bean J, Goodyear LJ, Fielding RA. Eccentric exercise markedly increases c-Jun NH2-terminal kinase activity in human skeletal muscle. J Appl Physiol 87: 1668–1673, 1999.
[4] Boppart MD, Durkin DJ, Kaufman SJ. Alpha7beta1-integrin regulates mechanotransduction and prevents skeletal muscle injury. Am J Physiol: Cell Physiol 290: C1660–C1665, 2006.
[5] Franchi MV, Atherton PJ, Reeves ND, Flück M, Williams J, Mitchell WK, Selby A, Beltran Valls RM, Narici MV. Architectural, functional and molecular responses to concentric and eccentric loading in human skeletal muscle. Acta Physiol (Oxf) 210: 642–654, 2014.
[6] Franchi MV, Ruoss S, Valdiviseo P, Mitchell KW, Smith K, Atherton PJ, Narici MV, Flück M. Regional regulation of focal adhesion kinase after concentric and eccentric loading is related to remodeling of human skeletal muscle. Acta Physiol (Oxf) 223: e13056, 2018.
[7] Bloomer RJ, Fry AC, Schilling BK, Chiu LZF, Hori N, Weiss LW. Astaxanthin supplementation does not attenuate markers of muscle injury following eccentric exercise. Int J Sports Nutri Exerc Metabol 15: 401–412, 2005.
[8] Coffey VG, Reeder DW, Lancaster GI, Yeo WK, Febbraio MA, Yaspelkis BB III, Hawley JA. Effect of high-frequency resistance exercise on adaptive responsive in skeletal muscle. Med Sci Sports Exerc 39: 2135–2144, 2007.
[9] Gonzalez AM, Hoffman JR, Townsend JR, Jajtner AR, Boone CH, Beyer KS, Baker KM, et al. Intramuscular MAPK signaling following high volume and high intensity resistance exercise protocols in trained men. Eur J Appl Physiol 116: 1663–1670, 2016.
[10] Karagounis LG, Yaspelkis BB, Reeder DW, Lancaster GI, Hawley JA, Coffey VG. Contraction-induced changes in TNFalpha and Akt-mediated signaling are associated with increased myofibrillar protein in rat skeletal muscle. Eur J Appl Physiol 109: 839–848, 2010.
[11] Lessard SJ, MacDonald TL, Pathak P, Han MS, Coffey VG, Edge J, Rivas DA, Hirshman MF, Davis RJ, Goodyear LJ. JNK regulates muscle remodeling via myostatin/SMAD inhibition. Nature Comm 9: 3030, 2018.
[12] Liao P, Zhou J, Ji LL, Zhang Y. Eccentric contraction induces inflammatory responses in rat skeletal muscle: role of tumor necrosis factor-alpha. Am J Physiol: Reg Integr Comp Physiol 298: R599–R607, 2010.
[13] Imaoka Y, Kawai M, Mori F, Miyata H. Effect of eccentric contraction on satellite cell activation in human vastus lateralis muscle. J Physiol Sci 65: 461–469, 2015.
[14] Newham DJ, McPhail G, Mills KR, Edwards RH. Ultrastructural changes after concentric and eccentric contractions of human muscle. J Neurosci 61: 109–122, 1983.
[15] Nicoll JX, Fry AC, Galpin AJ, Sterczala AJ, Thomason DB, Moore CA, Weiss LW, Chiu LZF. Changes in resting mitogen-activated protein kinases following resistance exercise overreaching and overtraining. Eur J Appl Physiol 116: 2401–2413, 2016
[16] Nicoll JX, Fry AC, Mosier EM, Olsen LA, Sontag SA. MAPK, androgen, and glucocorticoid receptor phosphorylation following high-frequency resistance exercise non-functional overreaching. Eur J Appl Physiol 119: 2237–2253, 2019b.
[17] Schoenfeld BJ. Does exercise-induced muscle damage play a role in skeletal muscle hypertrophy? J Strength Condit Res 26: 1441–1453, 2012.
[18] Takagi R, Ogasawara R, Takegaki J, Tamura Y, Tsutaki A, Nakazato K, Ishii N. Past injurious exercise attenuates activation of primary calcium-dependent injury pathways in skeletal muscle during subsequent exercise. Physiol Reports 6: e13660, 2018.
[19] Takagi R, Ogasawara R, Takegaki J, Tsutaki A, Nakazato K, Ishii N. Influence of past injurious exercise on fiber-type specific acute anabolic response to resistance exercise in skeletal muscle. J Appl Physiol 124: 16–22, 2018.
[20] Takegaki J, Ogaswara R, Tamura Y, Takagi R, Arihara Y, Tsutaki A, Nakazato K, Ishii N. Repeated bouts of resistance exercise with short recovery periods activates mTOR signaling, not protein synthesis in mouse skeletal muscle. Physiol Reports 5: e13515, 2017.
[21] Tatsumi R. Mechano-biology of skeletal muscle hypertrophy and regeneration: possible mechanism of stretch-induced activation of resident myogenic stem cells. Anim Sci J 81: 11–20, 2010.
[22] Warren GL, Hulderman T, Jensen N, McKinstry M, Mishra M, Luster MI, Simeonova PP. Physiological role of tumor necrosis factor alpha in traumatic muscle injury. FASEB J 16: 1630–1632, 2002.
„Ćwiczenia są ostrym stresem bioenergetycznym i metabolicznym; nie jest zatem zaskakujące, że białka stresowe, takie jak HSP (białka stresu cieplnego), ulegają regulacji w górę po wysiłku. Powszechnie wiadomo, że rodziny HSP70 i HSP20 zwiększają transkrypcję i zawartość po intensywnych ćwiczeniach fizycznych. Co ważne, HSP70 reaguje zarówno na trening wytrzymałościowy o wysokiej intensywności (HIIT), jak i na trening oporowy, podczas gdy HSP20 lepiej reaguje na trening oporowy (ekscentryczny). Ta reakcja ma kluczowe znaczenie dla adaptacji do ćwiczeń i regeneracji.
Co ciekawe, główny stresor odpowiedzialny za powysiłkową syntezę HSP nie jest znany. Wiadomo, że wspólne skutki ćwiczeń, takie jak podwyższona temperatura, niedokrwienie, kwasica, wewnątrzkomórkowy wapń i utlenianie, mogą niezależnie indukować HSP w różnych tkankach. Ponadto wiadomo, że ubytek ATP i glikogenu (które są głównymi rezultatami podczas ćwiczeń) inicjuje syntezę HSP. Mówiąc prościej, środowisko stresorów związanych z ćwiczeniami prawdopodobnie wszystkie przyczynia się do indukcji HSP i, co ważne, stopień, w jakim te stresory działają, wydaje się działać jako reostat ekspresji HSP.
Intensywne ćwiczenia, w szczególności skurcze ekscentryczne, są niezwykle niszczące dla strukturalnych elementów komórek i włókien mięśniowych, często powodując sygnalizację apoptotyczną. Co ciekawe, wzrost ekspresji HSP70 wzrasta tylko w przypadku ćwiczeń, które zawierają wydłużające się skurcze i istnieje pozytywna korelacja między zdolnością do wytwarzania siły a zwiększoną ekspresją HSP70. Wydaje się zatem, że uszkodzenia strukturalne i sygnalizacja proapoptotyczna są głównymi induktorami ekspresji HSP, a nie tylko pracą mięśni. ”
[1] Armstrong R, Ogilvie R, Schwane J. Eccentric exercise-induced injury to rat skeletal muscle. J Appl Physiol 54: 80–93, 1983.
[2] Armstrong R, Warren G, Warren J. Mechanisms of exercise-induced muscle fibre injury. Sports Med 12: 184–207, 1991.
[3] Folkesson M, Mackey AL, Holm L, Kjaer M, Paulsen G, Raastad T, Henriksson J, Kadi F. Immunohistochemical changes in the expression of HSP27 in exercised human vastus lateralis muscle. Acta Physiologica 194: 215–222, 2008.
[4] Henstridge DC, Febbraio MA, Hargreaves M. Heat shock proteins and exercise adaptations. Our knowledge thus far and the road still ahead. J Appl Physiol 120: 683–691, 2015.
[5] Hernández‐Santana A, Pérez‐López V, Zubeldia JM, Jiménez‐del‐Rio M. A Rhodiola rosea root extract protects skeletal muscle cells against chemically induced oxidative stress by modulating heat shock protein 70 (HSP70) expression. Phytother Res 28: 623–628, 2014.
[6] Ecochard L, Roussel D, Sempore B, Favier R. Stimulation of HSP72 expression following ATP depletion and short‐term exercise training in fast-twitch muscle. Acta Physiologica Scandinavica 180: 71–78, 2004.
[7] Febbraio MA, Steensberg A, Walsh R, Koukoulas I, Hall Gv, Saltin B, Pedersen BK. Reduced glycogen availability is associated with an elevation in HSP72 in contracting human skeletal muscle. J physiol 538: 911–917, 2002.
[8] Boppart MD, Aronson D, Gibson L, Roubenoff R, Abad LW, Bean J, Goodyear LJ, Fielding RA. Eccentric exercise markedly increases c-Jun NH2-terminal kinase activity in human skeletal muscle. J Appl Physiol 87: 1668–1673, 1999.
[9] Holwerda AM, Locke M. Hsp25 and Hsp72 content in rat skeletal muscle following controlled shortening and lengthening contractions. Appl Physiol Nutr Metab 39: 1380–1387, 2014.
[10] Kruger K, Reichel T, Zeilinger C. Role of heat shock proteins 70/90 in exercise physiology and exercise immunology and their diagnostic potential in sports. J Appl Physiol (1985) 126: 916–927, 2019.
[11] Locke M, Noble EG, Tanguay RM, Feild MR, Ianuzzo SE, Ianuzzo CD. Activation of heat-shock transcription factor in rat heart after heat shock and exercise. Am J Physiol 268: C1387–1394, 1995.
„Najczęściej stosowanym modelem ćwiczeń w celu wywołania uszkodzeń strukturalnych w ludzkich mięśniach szkieletowych jest atak nietypowych ćwiczeń ekscentrycznych, w których odnotowano poziomy krążącej kinazy kreatynowej i strumieniowanie Linii Z, markerów uszkodzeń ultrastrukturalnych. W pierwszym badaniu, w którym opisano aktywację puli SC (komórki satelitarne) po ćwiczeniach, zastosowano intensywny protokół ćwiczeń oporowych, składający się z kilku odmian skurczów ekscentrycznych. Autorzy odnotowali wzrost zawartości SC do 8 dni po ćwiczeniach powodujących uszkodzenia. Pula SC zwiększa się w godzinach i dniach po ostrym ekscentrycznym wysiłku, z jednoczesnym wzrostem liczby aktywnych lub proliferujących SC we wcześniejszych punktach czasowych (już po 3 godzinach) w czasie po wysiłku, przy jednoczesnym wzroście różnicowania SC obserwuje się później (24–96 godzin). Dodatkowo SC mogą reagować w sposób specyficzny dla typu włókna. Zazwyczaj wzrost liczby SC związanych z włóknami typu II po nietypowych ćwiczeniach ekscentrycznych jest większy niż SC związanych z włóknami typu I. Odpowiedź SC można również ocenić po różnych rodzajach ćwiczeń „nieniszczących” t.j czysto koncentrycznych, co pozwala naukowcom określić skuteczność modalności ćwiczeń w wywoływaniu odpowiedzi SC i potencjalnie przyczyniać się do przebudowy mięśni szkieletowych wywołanej wysiłkiem fizycznym (w przeciwieństwie do naprawy/regeneracji).”
[1] Crameri RM, Langberg H, Magnusson P, Jensen CH, Schrøder HD, Olesen JL, et al. Changes in satellite cells in human skeletal muscle after a single bout of high intensity exercise. J Physiol 558: 333–340, 2004.
[2] Dreyer HC, Blanco CE, Sattler FR, Schroeder ET, Wiswell RA. Satellite cell numbers in young and older men 24 hours after eccentric exercise. Muscle Nerve 33: 242–253, 2006.
[3] Gibala MJ, MacDougall JD, Tarnopolsky MA, Stauber WT, Elorriaga A. Changes in human skeletal muscle ultrastructure and force production after acute resistance exercise. J Appl Physiol 78: 702–708, 1995.
[4] McKay BR, Ogborn DI, Bellamy LM, Tarnopolsky MA, Parise G. Myostatin is associated with age-related human muscle stem cell dysfunction. FASEB J 26: 2509–2521, 2012.
[5] Stupka N, Tarnopolsky MA, Yardley NJ, Phillips SM. Cellular adaptation to repeated eccentric exercise-induced muscle damage. J Appl Physiol 91: 1669–1678, 2001.
ARTYKUŁ ZOSTAŁ PRZYGOTOWANY PRZEZ MIKOŁAJA STAŃCZAKA (Mikołaj jest studentem Medycyny – Doctor od Medicine (Sapienza University of Rome) oraz studentem Przygotowania motorycznego -Strength&Conditioning (Setanta College))
Bibliografia:
[1] Pietrosimone, B. G. et al. Neural Excitability Alterations After Anterior Cruciate Ligament Reconstruction. J. Athl. Train. 50, 665–674 (2015).
[2] Terada, M. et al. Corticospinal Excitability and Inhibition of the Soleus in Individuals With Chronic Ankle Instability. PM R 8, 1090–1096 (2016).
[3] Lepley, A. S. et al. Quadriceps neural alterations in anterior cruciate ligament reconstructed patients: A 6-month longitudinal investigation. Scand. J. Med. Sci. Sports 25, 828–839 (2015).
[4] Lepley, L. K., Lepley, A. S., Onate, J. A. & Grooms, D. R. Eccentric Exercise to Enhance Neuromuscular Control. Sports Health 9, 333–340 (2017).
[5] Rio, E. et al. Tendon neuroplastic training: changing the way we think about tendon rehabilitation: a narrative review. Br. J. Sports Med. 50, 209–215 (2016).
[6] Kwon, Y.-H. & Park, J.-W. Different cortical activation patterns during voluntary eccentric and concentric muscle contractions: an fMRI study. NeuroRehabilitation 29, 253–259 (2011).
[7] Paavola, M., Kannus, P., Paakkala, T., Pasanen, M. & Järvinen, M. Long-term prognosis of patients with achilles tendinopathy. An observational 8-year follow-up study. Am. J. Sports Med. 28, 634–642 (2000).
[8] Franchi, M. V. & Maffiuletti, N. A. Distinct modalities of eccentric exercise: different recipes, not the same dish. J. Appl. Physiol. Bethesda Md 1985 127, 881–883 (2019).
[9] Abbruzzese G, Morena M, Spadavecchia L, Schieppati M. Response of arm flexor muscles to magnetic and electrical brain stimulation during shortening and lengthening tasks in man. J Physiol. 1994;481(pt 2):499-507.
[10] Andersen LL, Magnusson SP, Nielsen M, Haleem J, Poulsen K, Aagaard P. Neuromuscular activation in conventional therapeutic exercises and heavy resistance exercises: implications for rehabilitation. Phys Ther. 2006;86:683-697.
[11] Barber-Westin SD, Noyes FR. Objective criteria for return to athletics after anterior cruciate ligament reconstruction and subsequent reinjury rates: a systematic review. Phys Sportsmed. 2015;39:100-110.
[12] Baumeister J, Reinecke K, Schubert M, Weib M. Altered electrocortical brain activity after ACL reconstruction during force control. J Orthop Res. 2011;29:1383-1389.
[13] Baumeister J, Reinecke K, Weiss M. Changed cortical activity after anterior cruciate ligament reconstruction in a joint position paradigm: an EEG study. Scand J Med Sci Sports. 2008;18:473-484.
[14] Boling MC, Padua DA, Marshall SW, Guskiewicz K, Pyne S, Beutler A. A prospective investigation of biomechanical risk factors for patellofemoral pain syndrome: the Joint Undertaking to Monitor and Prevent ACL Injury (JUMP-ACL) cohort. Am J Sports Med. 2009;37:2108-2116.
[15] Bowker S, Terada M, Thomas AC, Pietrosimone BG, Hiller CE, Gribble PA. Neural excitability and joint laxity in chronic ankle instability, coper, and control groups. J Athl Train. 2016;51:336-343.
[16] Brasileiro JS, Pinto OM, Avila MA, Salvini TF. Functional and morphological changes in the quadriceps muscle induced by eccentric training after ACL reconstruction. Rev Bras Fisioter. 2011;15:284-290.
[17] Brockett CL, Morgan DL, Proske U. Human hamstring muscles adapt to eccentric exercise by changing optimum length. Med Sci Sports Exerc. 2001;33:783-790.
[18] Grooms D, Schussler E, Miller M, Onate J. Brain neuroplastic hip and knee control changes in ACL reconstructed individuals. J Athl Train. 2014;49(suppl 3): S-1-S-290.
[19] Grooms D, Schussler E, Miller MM, Onate J. Brain activation differences in ACL reconstructed individuals and healthy controls. Med Sci Sports Exerc. 2014;46:301.
[20] Grooms DR, Page S, Onate JA. Brain activation for knee movement measured days before second anterior cruciate ligament injury: neuroimaging in musculoskeletal medicine. J Athl Train. 2015;50:1005-1010.
[21] Grooms DR, Page SJ, Nichols-Larsen DS, Chaudhari AM, White SE, Onate JA. Neuroplasticity associated with anterior cruciate ligament reconstruction. J Orthop Sports Phys Ther. 2017;47:180-189.
[22] Gruber M, Linnamo V, Strojnik V, Rantalainen T, Avela J. Excitability at the motoneuron pool and motor cortex is specifically modulated in lengthening compared to isometric contractions. J Neurophysiol. 2009;101:2030-2040.
[23] Gutierrez GM, Kaminski TW, Douex AT. Neuromuscular control and ankle instability. PM R. 2009;1:359-365. [PubMed] [Google Scholar]
[24] Hart JM, Pietrosimone B, Hertel J, Ingersoll CD. Quadriceps activation following knee injuries: a systematic review. J Athl Train. 2010;45:87-97.
[25] Hather BM, Tesch PA, Buchanan P, Dudley GA. Influence of eccentric actions on skeletal muscle adaptations to resistance training. Acta Physiol Scand. 1991;143:177-185.
[26] Klykken LW, Pietrosimone BG, Kim KM, Ingersoll CD, Hertel J. Motor-neuron pool excitability of the lower leg muscles after acute lateral ankle sprain. J Athl Train. 2011;46:263-269.
[27] Konishi Y, Konishi H, Fukubayashi T. Gamma loop dysfunction in quadriceps on the contralateral side in patients with ruptured ACL. Med Sci Sports Exerc. 2003;35:897-900.
[28] Kuenze CM, Hertel J, Weltman A, Diduch D, Saliba SA, Hart JM. Persistent neuromuscular and corticomotor quadriceps asymmetry after anterior cruciate ligament reconstruction. J Athl Train. 2015;50:303-312.
[29] Kwon YH, Park JW. Different cortical activation patterns during voluntary eccentric and concentric muscle contractions: an fMRI study. NeuroRehabilitation. 2011;29:253-259.
[30] Lepley AS, Gribble PA, Thomas AC, Tevald MA, Sohn DH, Pietrosimone BG. Quadriceps neural alterations in anterior cruciate ligament reconstructed patients: a 6-month longitudinal investigation. Scand J Med Sci Sports. 2015;25:828-839.
[31] Sekiguchi H, Kimura T, Yamanaka K, Nakazawa K. Lower excitability of the corticospinal tract to transcranial magnetic stimulation during lengthening contractions in human elbow flexors. Neurosci Lett. 2001;312:83-86.
[32] Sekiguchi H, Nakazawa K, Suzuki S. Differences in recruitment properties of the corticospinal pathway between lengthening and shortening contractions in human soleus muscle. Brain Res. 2003;977:169-179.
[33] Smith HC, Johnson RJ, Shultz SJ, et al. A prospective evaluation of the Landing Error Scoring System (LESS) as a screening tool for anterior cruciate ligament injury risk. Am J Sports Med. 2012;40:521-526.
[34] Snyder-Mackler L, De Luca PF, Williams PR, Eastlack ME, Bartolozzi AR., 3rd Reflex inhibition of the quadriceps femoris muscle after injury or reconstruction of the anterior cruciate ligament. J Bone Joint Surg Am. 1994;76:555-560.
[35] Stahl SW, Puchner EM, Alexandrovich A, Gautel M, Gaub HE. A conditional gating mechanism assures the integrity of the molecular force-sensor titin kinase. Biophys J. 2011;101:1978-1986.
